Od połowy III tysiąclecia p.n.e. na obszarach subkontynentu indyjskiego rozwijała się kultura Indusu o charakterze miejskim, o wysoko postawionym rolnictwie i dalekosiężnej wymianie handlowej. Główne centra zlokalizowano w Mohendżo Daro, Harappie, Ahar, Kalibaugan, Lothal. Kulturę Indusu wiążę się z ludami drawidyjskimi.
W XV w. p.n.e. do Indii dotarły z północy indoeuropejskie plemiona Arjów, trudniące się głównie uprawą roli i pasterstwem. W VIII w. p.n.e. Indie wkroczyły w epokę żelaza. W VI w. w Indiach rozpoczął działalność Budda. Aż do IV w. p.n.e. w północnych Indiach istniało wiele samodzielnych królestw toczących ze sobą wojny. W 327 r. nad Indus dotarł ze swoją armią Aleksander III Macedoński. Kilka lat po nim Ćandragupta Maurja, władca królestwa Magadha (ob. stan Bihar), rozpoczął jednoczenie subkontynetu, wypierając m.in. greckich Seleukidów z Indii (305). Szczyt potęgi imperium dynastii Maurjów, które rozpadło się w II w. p.n.e., przypadł na rządy cesarza Aśoki (połowa III w. p.n.e.).
W początkach IV w. n.e. Ćandragupta I z dynastii Guptów, panującej w królestwie Magadhy i Kośali przyjął tytuł wielkiego króla królów. Jego następca Samudragupta rozciągną swoje zwierzchnictwo na większość północnych Indii, kierując swoją ekspansję również w stronę państw Dekanu. Szczyt potęgi imperium Guptów datuje się na przełom IV i V w. Kres dominującej roli dynastii nastąpił po najeździe Białych Hunów (Heftalitów) z ziem afgańskich w końcu V w.
Okres panowania Guptów uważany jest za złoty wiek w historii Indii (spokój, dostatek, rozwój gospodarki i handlu, rozkwit nauki, sztuk pięknych i literatury).
Po upadku imperium Guptów przewagę w Indiach uzyskali władcy ze szczepów radźputów. Od początku VIII w. opierali się skutecznie ekspansji muzułmańskiej na subkontynencie. W końcu X stulecia wokół afgańskiego miasta Ghazni wyrosło państwo Ghaznawidów, które rozciągnęło swoje wpływy na północne Indie. W XII w. najpotężniejszym władztwem muzułmańskim na subkontynencie stał się Sułtanat Delhijski, szczególnie w XIV za dynastii Tughlaków. Kres potędze tego imperium położył najazd Tamerlana w 1398 r. Większość Dekanu w XIV XVI w. podlegała władzy cesarstwa Widźajanagar, kontynuującego tradycję indyjskich imperiów.
Pod rządami nowej, afgańskiej dynastii Lodi (od 1451) Sułtanat Delhijski zdołał odzyskać częściowo dawną potęgę w północnych Indiach.
Dotarcie do brzegów Dekanu portugalskiego żeglarza Vasco da Gamy (1498) umożliwiło penetrację subkontynetu przez kupców i misjonarzy z Europy. W 1510 r. założono faktorię na Goa, co zapoczątkowało cztery i pół wieku trwający okres kolonialny w historii Indii. Stopniowo do Portugalczyków dołączyli Holendrzy, Anglicy, Francuzi i Duńczycy. Ale aż do XVIII w. w rękach Europejczyków znajdowały się prawie wyłącznie nadbrzeżne faktorie.
W 1526 r. do Indii wtargnęły afgańskie wojska Babura, prawnuka Timura, które w bitwie pod Panipatem rozbiły wielokroć liczniejsze oddziały ostatniego sułtana Delhi. Zwycięski władca Kabulu stał się założycielem dynastii Wielkich Mogołów, formalnie panującej aż do powstania sipajów w połowie XIX w., przeżywającej apogeum swojej potęgi w stuleciu XVII i jednoczącej ziemie od Beludżystanu po Bengal i południowy Dekan. Nietolerancyjna polityka muzułmańskich władców doprowadziła do wzrostu separatyzmów w wielu prowincjach i wybuchu powstań   sikhów w Pendżabie i Marathów w północnym Dekanie. Hinduistyczni Marathowie od 2. połowy XVII w. rozpoczęli budowę federacyjnego państwa, które w następnym stuleciu ograniczyło władztwo uzależnionych od siebie Mogołów tylko do okolic Delhi.
W połowie stulecia trwająca od kilkudziesięciu lat rywalizacja pomiędzy francuską i angielską kompanią wschodnioindyjską przekształciła się w otwarty konflikt, refleks wojny siedmioletniej w Europie. W południowej i wschodniej części kraju doszło do starć zbrojnych zakończonych sukcesem Brytyjczyków. Posiadłości francuskie ograniczyły się ostatecznie do kilku nadmorskich enklaw. Portugalczycy musieli zadowolić się jedynie kilkoma koloniami na zachodnim wybrzeżu. Posiadłości holenderskie wpadły w ręce angielskie w okresie napoleońskim.
W połowie XVIII w. brytyjska Kompania Wschodnioindyjska zdobyła przewagę w najbogatszej prowincji Indii, w Bengalu. W ciągu stu lat, aż do powstania sipajów pod bezpośrednią władzą kompanii znalazł się nie tylko Bengal, dolina Gangesu i Karnatik, ale także większość Dekanu i dolina Indusu. Władcy pozostałych ziem przyjęli brytyjską opiekę i zwierzchnictwo.
Brytyjskie Cesarstwo Indii w początkach XX w.
Po stłumieniu w 1858 r. powstania sipajów rządy w Indiach z rąk Kompanii Wschodnioindyjskiej przejęła Korona Brytyjska. Pod bezpośrednią administracją kolonialną pozostawało ok. 2/3 terytorium. Władcy (radźowie) pozostałych obszarów uznawali zwierzchnictwo brytyjskie. W 1877 królowa Wiktoria przyjęła tytuł cesarzowej Indii. Stolicą cesarstwa, zarządzanego przez wicekróla, była do 1911 Kalkuta, a następnie Delhi.
W końcu XIX w. ukształtowały się granice Cesarstwa: W wyniku II wojny afgańskiej 1878 80 Afganistan utracił na rzecz Indii południowe prowincje i uznał zwierzchnictwo Wielkiej Brytanii w polityce zagranicznej (do 1919 21). W 1886 r. zakończył się podbój Birmy, która do 1937 wchodziła w skład Cesarstwa.
Powstanie Indyjskiego Kongresu Narodowego (1885) i Ligi Islamskiej (1907) stanowiło wyraz rosnących aspiracji narodów Indii do odzyskania niepodległości. Od 1919 ruchem samorządowym, a wkrótce niepodległościowym kierował Mahatma Gandhi. Wykorzystując trudną sytuację Brytyjczyków podczas II wojny światowej Kongres wysunął otwarcie kwestię pełnej niepodległości, osiągniętej po kilkuletnich walkach i negocjacjach w 1947 r.
Wobec niemożności pogodzenia interesów dwóch wielkich zwalczających się społeczności   hinduskiej i muzułmańskiej, ostatni wicekról lord Mountbatten zgodził się w lipcu 1947 r. na proklamowanie niepodległości przez dwa państwa: Dominium Indii, z olbrzymią przewagą hinduistów, i Dominium Pakistanu, ojczyzny indyjskich muzułmanów, nowego tworu obejmującego dwa odległe od siebie o 1500 km terytoria: Pakistanu Zachodniego i Pakistanu Wschodniego. Pospiesznie przeprowadzonemu podziałowi towarzyszyła masakra setek tysięcy i przymusowa wymiana kilku milionów ludzi pomiędzy nowymi organizmami politycznymi. Odrębny byt państwowy rozpoczęły wkrótce Birma (1948), Cejlon (od 1975 Sri Lanka), Malediwy (1965). W 1971 r. Pakistan Wschodni oddzielił się od Zachodniego jako Republika Bangladesz.